In een vrije markteconomie zonder sturing op grondeigendom bepaalt de opbrengst per m2 welke partij een locatie kan (her)ontwikkelen. In het verre verleden stonden “de rijken” bovenaan de pikorde. Zij woonden aan de boulevard of de gracht, terwijl het gepeupel tubercoluse kreeg in de sloppen. In het moderne kapitalisme zijn de institutionele rijken te vinden op de plekken waar de opbrengst per m2 het hoogste is. Soms door de huisvesting van de minst betaalkrachtige groepen.
De overheid is (eind)verantwoordelijk voor een behoorlijk functionerend toezicht en handhaving van onze wetgeving. De praktijk is dat overheden daar niet sterk in zijn. Deels omdat het laag scoort in de belangstelling van volksvertegenwoordigers. Deels doordat overheden dubbele petten op hebben. En tenslotte speelt ook een gebrek aan innovatie in het toezicht- en handhavingsbeleid een rol, waardoor nieuwe vormen van strategisch gedrag onbestraft blijven.
In tijden dat Nederland bekend stond als het walhalla van goed ruimtelijk beleid was het uitgangspunt: bouwactiviteiten in uiterwaarden zijn in beginsel alleen toegestaan voor watergebonden functies. Denk aan havens en havenvoorzieningen, watergebonden industrie (beton, baksteen en dakpannen, scheepsbouw, veevoer e.d.). Maar terwijl de piekafvoeren van de rivieren groeien en de dalafvoeren dalen door de klimaatverandering wordt er aan dit principe getornd. Er valt namelijk langs de rivieren goud geld te verdienen ten koste van onze veiligheid en welzijn op de langere termijn.
In het regeerprogramma van het kabinet Schoof is de ambitie opgenomen om het mes te zetten in regels die de bouw van minstens 100.000 woningen per jaar in de weg (zouden) zitten. Tijdens de woontop op 11 december 2024 is de startsein gegeven voor het programma STOER, wat staat voor Schrappen Tegenstrijdige en Overbodige Eisen en Regelgeving. De voorstellen binnen het programma worden voorbereid door een adviesgroep onder leiding van Friso de Zeeuw. Op 2 april jl. kwamen zij met een eerste concept advies. Dat viel me niet mee.
Demissionair minister Hugo de Jonge vindt dat we niet zo moeilijk moeten doen over “kleinschalige” woningbouw buiten de steden. Straatje erbij moet kunnen. In concreto hoeven projecten van minder dan 50 woningen niet meer getoetst te worden aan de ladder van duurzame verstedelijking. Dat is een bijzonder schadelijke ontwikkeling: hij lost de woningnood niet op en zet de deur open voor nóg meer overconsumptie van woonruimte door huishoudens die er al warmpjes bijzitten. En voor het verder dichtslibben van het landelijk gebied.
Lees verder “Straatje erbij. CDA-VVD beleid in een BBB-jasje”
(interview door Paul van Bodegraven in De Tuinliefhebber, ledenmagazine AVVN, 2022/3)
Hoe kijkt de gemeente – bestuur en ambtenaren – naar tuinverenigingen? Zoveel gemeenten (383), zoveel opvattingen en beelden. Wat kun je als vereniging doen om dat beeld positief te beïnvloeden? Een gesprek met Paulus Jansen, oud-wethouder ruimtelijke ordening, sport en recreatie van de gemeente Utrecht. “Het belangrijkste is dat je zichtbaar bent én blijft.”
We hebben een nieuw kabinet en een minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening. Er gaat weer flink gebouwd worden, dus de woningnood is over een paar jaar opgelost. Toch?
Eén 5 megawatt windturbine op land met een ashoogte van 130 meter produceert jaarlijks 17.500.000 kWh, dat is net zoveel stroom als 120.689 m2 zonnepanelen. Inclusief onderhoudspaden heb je een zonnepark van 16 hectare nodig om de stroomproductie van een windturbine te evenaren.
Ik ben net terug van 1500km fietsen (en 50km wandelen) langs de Bretonse kust (Velomaritime/ Eurovelo4, veloroute Littoral en wat verbindingsroutes door het binnenland). Een vakantiebesteding die ik iedereen kan aanraden, want fietsend en wandelend ervaar je het landschap oneindig veel beter dan vanuit de auto. En hoewel het bepaald niet droog bleef en de temperatuur maar niet tot zomerse hoogte wilde stijgen stond dat een mooie vakantie niet in de weg.
De verduurzaming van onze energievoorziening doet de emoties hoog oplopen. Zowel bij de voorstanders, die het niet hard genoeg gaat, als bij de tegenstanders die het “te duur” vinden of -al dan niet vermeende- nadelen flink uitvergroten. Windturbines worden door tegenstanders vaak weggezet als verpesters van het landschap, vogelvermalers en producenten van slaapverstorend laagfrequent geluid. Om die reden publiceren media regelmatig berichten over veelbelovende minder overlast gevende kleine molens. Vormen die een reëel alternatief?
Paulus Jansen 