In het februarinummer van Eigen Huis Magazine is onder deze kop een beschouwing opgenomen over de werking van de energiemarkt. Aanleiding zijn de huidige extreme prijzen voor elektriciteit, gas en warmte. Reden genoeg voor een consumentenorganisatie om eens kritisch te kijken naar de marktordening. Nou nee dus.
Eind jaren 70 heb ik meegelopen in een grote Belgisch-Nederlandse demonstratie tegen kernenergie bij Doel, vlak over de grens in Zeeuws-Vlaanderen. De demonstranten waren met name ongerust over drie risico’s: 1 het vrijkomen van radioactief materiaal door een ongeluk of sabotage. 2 het misbruik van het restproduct plutonium voor het maken van een kernbom. 3 een toekomstig afvalprobleem door de lange halfwaardetijd van het nucleaire afval. 45 jaar later denk ik inmiddels dat kernenergie een -beperkte- bijdrage kan leveren aan de oplossing van de klimaatopgave, terwijl de risico’s beperkt zijn en de voordelen redelijk opwegen tegen de nadelen. Hoe kwam ik tot dat voortschrijdend inzicht?
Je vervangt eerste generatie spaarlampen door LED-verlichting. Twee keer zo zuinig en gaat tien keer zo lang mee. Ga je nu tien keer zo weinig elektriciteit gebruiken voor verlichting? Het ontnuchterende antwoord op deze vraag is: nee. Bij de meeste huishoudens zal de energiebesparing véél kleiner zijn dan de -verwachte- factor tien. Ze laten de verlichting langer aanstaan, kopen meer verlichting -bv op dit moment de kerstverlichting- omdat het elektriciteitsverbruik per lamp zo laag is. Dat is een voorbeeld van het rebound-effect.
Bij een hoge concentratie van de elektriciteitsproductie moeten de eisen ten aanzien van de robuustheid van ons distributienetwerk worden aangescherpt. De gevolgen van ongelukken en sabotage kunnen ernstig zijn, omdat direct grote delen van Nederland zonder stroom komen te zitten. Om dat te voorkomen moet je héél veel extra hoogspanningskabels en aanleggen, grotendeels in de vorm van bovengrondse tracees. Peperduur en nog veel ontsierender voor het landschap dan wind op land. Het bezwaar dat EPZ, de eigenaar van kerncentrale Borssele, gisteren maakte tegen de aanleg van twee windparken op zee illustreert -onbedoeld- hetzelfde probleem.
Ik was gisteren een van de geinterviewde personen in de uitzending van Zembla over geluidoverlast door windmolens. En hoewel ik in de uitzending de rol van Good Guy kreeg toebedeeld ben ik niet erg gelukkig met deze vorm van onderzoeksjournalistiek.
Nu de energieprijzen door het dak gaan en energiebedrijven die opportunistisch inkochten door het ijs zakken is het logisch dat de privatisering van de Nederlandse energieproductie- en leveringsbedrijven nog eens tegen het licht gehouden wordt. Lilian Marijnissen pleit voor een (her)nationalisatie van de bedrijven die de afgelopen twee decennia door provincies en gemeenten in de uitverkoop werden gedaan. Is dat nostalgie of een reële optie? Volgens mij het laatste.
De geluidproductie van windturbines is een van de belangrijkste argumenten die tegenstanders van wind-op-land aanvoeren om deze vorm van duurzame elektriciteitsproductie van de hand te wijzen. Daarbij wordt de emissie van laagfrequent geluid vaak als verzwarende factor genoemd. Hoeveel geluid maakt een windmolen eigenlijk? En maakt het nog verschil hoe hoog die molen is, hoe lang de wieken zijn en wat het fabrikaat is? Of de staat van onderhoud? Zeker: dat maakt een wereld van verschil.
Eén 5 megawatt windturbine op land met een ashoogte van 130 meter produceert jaarlijks 17.500.000 kWh, dat is net zoveel stroom als 120.689 m2 zonnepanelen. Inclusief onderhoudspaden heb je een zonnepark van 16 hectare nodig om de stroomproductie van een windturbine te evenaren.
De verduurzaming van onze energievoorziening doet de emoties hoog oplopen. Zowel bij de voorstanders, die het niet hard genoeg gaat, als bij de tegenstanders die het “te duur” vinden of -al dan niet vermeende- nadelen flink uitvergroten. Windturbines worden door tegenstanders vaak weggezet als verpesters van het landschap, vogelvermalers en producenten van slaapverstorend laagfrequent geluid. Om die reden publiceren media regelmatig berichten over veelbelovende minder overlast gevende kleine molens. Vormen die een reëel alternatief?
Na de uitreiking van de NRW scriptieprijs raakte ik deze week aan de praat met Henk Vlug, voorzitter van de werkgroep duurzaamheid van de Nederlandse Raad voor de Winkelcentra. Waarom stoken winkels toch voor de hemel, terwijl ze zouden moeten weten dat handenvol geld kost. Omdat ze bang zijn voor het verlies van klanten. Ten onrechte, zo werd zes jaar geleden al aangetoond.
hier gaat 2.500m3 gas/jaar de voordeur uit
Paulus Jansen 