De overheid is (eind)verantwoordelijk voor een behoorlijk functionerend toezicht en handhaving van onze wetgeving. De praktijk is dat overheden daar niet sterk in zijn. Deels omdat het laag scoort in de belangstelling van volksvertegenwoordigers. Deels doordat overheden dubbele petten op hebben. En tenslotte speelt ook een gebrek aan innovatie in het toezicht- en handhavingsbeleid een rol, waardoor nieuwe vormen van strategisch gedrag onbestraft blijven.
Het recente conceptadvies van de commissie STOER (Schrappen Tegenstrijdige en Overbodige Eisen en Regelgeving) aan minister Mona Keijzer kan heel lullig uitpakken voor mensen met een functiebeperking. En is uiterst kortzichtig in de context van de vergrijzing. Als het advies wordt overgenomen gaan toekomstige generaties hier nog veel last van krijgen.
In tijden dat Nederland bekend stond als het walhalla van goed ruimtelijk beleid was het uitgangspunt: bouwactiviteiten in uiterwaarden zijn in beginsel alleen toegestaan voor watergebonden functies. Denk aan havens en havenvoorzieningen, watergebonden industrie (beton, baksteen en dakpannen, scheepsbouw, veevoer e.d.). Maar terwijl de piekafvoeren van de rivieren groeien en de dalafvoeren dalen door de klimaatverandering wordt er aan dit principe getornd. Er valt namelijk langs de rivieren goud geld te verdienen ten koste van onze veiligheid en welzijn op de langere termijn.
Het kabinet heeft bij de voorjaarsnota besloten om de huurverhoging in de sociale huur voor twee jaar af te blazen. De rekening daarvan wordt neergelegd bij de woningcorporaties. En uiteindelijk bij de huurders en woningzoekenden zelf, in de vorm van minder nieuwbouw, minder onderhoud en verduurzaming. Dat is de facto het verder slopen van de sector die na 1901 de kwaliteit van de Nederlandse woningvoorraad op peil gebracht heeft.
In het regeerprogramma van het kabinet Schoof is de ambitie opgenomen om het mes te zetten in regels die de bouw van minstens 100.000 woningen per jaar in de weg (zouden) zitten. Tijdens de woontop op 11 december 2024 is de startsein gegeven voor het programma STOER, wat staat voor Schrappen Tegenstrijdige en Overbodige Eisen en Regelgeving. De voorstellen binnen het programma worden voorbereid door een adviesgroep onder leiding van Friso de Zeeuw. Op 2 april jl. kwamen zij met een eerste concept advies. Dat viel me niet mee.
Mijn ervaring als oud-parlementariër: de doorlooptijd tussen een goed idee en de realisatie van een goed idee is in overheidsland een jaar of 15. Tergend lang voor degene die dat idee bedacht heeft of voor de mensen die er baat zullen hebben. Maar het creëren van een parlementaire meerderheid door nader onderzoek, media-tamtam en maatschappelijk rumoer kost veel tijd, dus uithoudingsvermogen. De brief over de invoering van een huurregister die minister Mona Keijzer op 9 april aan de Kamer stuurde is daar een treffende illustratie van.
Ik nam afgelopen week deel aan een kennissessie van CROW, naar aanleiding van een recent onderzoek van het Centraal Plan Bureau, gepubliceerd in december 2024 Cycling Cities: Mode choice, car congestion and urban structure. Het CPB onderzocht de effectiviteit van de aanleg van vrijliggende fietspaden. Gaan mensen daardoor meer fietsen, stappen ze over van de auto naar de fiets en gaan ze misschien ook dichter bij hun werk wonen? Het antwoord: 3 x JA.
Utrecht is tegenwoordig een stad van kantoorvolk, (alfa) wetenschappers en heel veel studenten. Nog maar weinig mensen weten dat het honderd jaar geleden een belangrijke industriestad was.
Follow the Money deed recent onderzoek naar het (niet) vervangen van loden leidingen in een deel van de woningvoorraad. Met name in de commerciële huursector gebeurt dat niet. Hoe dat komt? Het omvangrijke rechtse deel van onze volksvertegenwoordiging is doodsbang voor nieuwe verplichtingen voor huiseigenaren, ook al gaat het om maatregelen in het belang van de volksgezondheid of het milieu. En als het dan wél verplicht wordt, gebeurt het te vaak op een halfslachtige manier.
Laat ik maar met de deur in huis vallen: 25 jaar was ik tegen betaald parkeren in woonbuurten. Inmiddels ben ik voor, zowel vanwege principiële als praktische argumenten. Sterker nog: ik denk dat er heel wat voor te zeggen is om in heel Nederland betaald parkeren in te voeren. Met een uniform systeem, een tarievenstructuur die gebaseerd is op de kenmerken van een gebied, centrale inning en handhaving. De netto-opbrengst zou ten goede moeten komen aan de gemeenten. Hieronder lees je het waarom van mijn voortschrijdend inzicht.
Paulus Jansen 