De kamercommissie VROM bespreekt iedere twee maanden de Nederlandse inzet voor de EU-milieuraad met minister Cramer. Afgelopen donderdag stond dat overleg in het teken van de komende klimaattop in Bali.
Op die internationale klimaatconferentie zal een start gemaakt moeten worden met het in de steigers zetten van het internationale klimaatbeleid na 2011. In dat jaar lopen de afspraken over emissiereducties die gemaakt zijn tijdens de Kyoto-conferentie af.
Twee belangrijke vragen die boven de markt hangen zijn: doen de Amerikanen deze keer wèl mee en lukt het om de grote ontwikkelingslanden (met name China en India) bij het nieuwe verdrag te betrekken. Wat mij betreft moet de EU zijn inzet niet afhankelijk stellen van de Amerikanen, al zou het mooi zijn als het draagvlak voor het klimaatverdrag groter wordt. Dat geldt ook voor de grote ontwikkelingslanden met een expansieve economie. Het lijkt me duidelijk dat van hen, naarmate hun economische kracht groeit, ook meer inspanning op het gebied van klimaatbeleid gevraagd mag worden. Maar voorlopig zijn de CO2-emissies van een Chinees nog vijf keer zo klein als die van een Nederlander en bijna tien keer zo klein als die van een Amerikaan.
We moeten dus niet een te grote broek aan trekken bij het aanspreken van de Chinezen, de Indiërs of de Brazilianen, maar vooral orde op zaken stellen in eigen huis. Uiteindelijk zullen we wereldwijd toe moeten naar een gelijkere ecologische voetstap, zoals Wijnand Duyvendak (GL) terecht bepleitte.
Een ander heikel punt in Bali wordt ongetwijfeld de ontbossing ten behoeve van de productie van biobrandstoffen en vlees voor de Amerikanen en Europeanen. Onlangs berichtte Greenpeace dat de kap van oerbossen voor deze doelen in tien jaar tijd met 73% is toegenomen. De EU leunt bij zijn klimaatbeleid voor een fors deel op de groei van biomassa als energiebron, terwijl de duurzaamheid van de geimporteerde biomassa uit ontwikkelingslanden dubieus is en productie voor de maag vervangen wordt door productie voor de motor.
Als SP zien wij voorlopig méér muziek in het beter benutten van binnenlandse reststromen voor de productie van biobrandstoffen. Een voorbeeld daarvan is het initiatief van Nedalco, maar juist bij dat project talmt de Nederlandse regering om financiëel te participeren.
Bali wordt een belangrijke graadmeter voor het groeiend draagvlak voor een mondiaal klimaatbeleid. Ik zal daar medio december, als lid van de Nederlandse parlementaire delegatie, nog uitgebreid verslag van doen.
Paulus Jansen 