“Bij de vuurwerkramp dekte de verzekeringsuitkering ongeveer 0,2 % van het schadebedrag.”
(professor Marjolein van Asselt en Anne-Greet Keizer in hun blog ‘Als het kalf verdronken is’ op de site van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid, 17 februari 2012.)
Van Asselt was auteur van het WRR-advies Evenwichtskunst: Over de verdeling van verantwoordelijkheid voor fysieke veiligheid , dat onlangs verscheen. Een van de aandachtspunten in dat advies is dat bedrijven primair zelf verantwoordelijk zijn voor hun veiligheidsbeleid en dus ook primair zelf aansprakelijk moeten zijn voor de gevolgen van falend veiligheidsbeleid. Ik denk dat voor de hand ligt om dit te regelen via een verplichte verzekering of borgstelling, die in verhouding staat met het maatschappelijk risico dat de bedrijfsactiviteiten met zich meebrengt.
Het is een beetje merkwaardig dat ik als particulier een aansprakelijkheidsverzekering heb tot €1 miljoen, terwijl Chemie-Pack (volgens onbevestigde berichten, de informatie wordt geheim gehouden) slechts voor €5 miljoen verzekerd was. Gevolg is dat na een grote schade de dader op het kerkhof ligt, waarna de belastingbetaler alsnog mag opdraaien voor de maatschappelijke rekening. De SP heeft vorig jaar na de Chemie-Pack brand bij motie voorgesteld om zo’n verzekeringsplicht weer in te voeren (in het verleden heeft hij al bestaan), maar daar waren de meeste andere fracties nog niet aan toe. Binnenkort krijgen we een nieuwe kans bij de debatten over externe veiligheid en de eindevaluatie van de brand bij Chemie-Pack
Van Asselt concludeert in haar artikel: “Het klinkt ferm om als de schade een feit is te zeggen dat het schadeveroorzakende bedrijf verantwoordelijk is, maar als we willen dat het geen loze woorden zijn, dan moeten verantwoordelijkheden vooraf belegd worden. Dat daarbij ook een rol voor het bedrijfsleven is weggelegd, zou buiten kijf moeten staan.”
Paulus Jansen 