Ik krijg de laatste weken veel mailtjes van mensen die vinden dat het Centraal Museum zich in een neerwaardse spiraal bevindt: “Het Centraal Museum was onder de bezielende leiding van Sjarel Ex een levendige open plek, waar een enorme verscheidenheid aan tentoonstellingen plaatsvond. Kunstenaars en publiek met uiteenlopende interesses konden zich erin herkennen. Het museum stond middenin het culturele leven van de stad en had een grote uitstraling naar buiten. Wij zijn verontrust over de stilte die er nu al twee jaar hangt.”
Opmerkelijk. De twee jaar geleden naar het Boijmans van Beuningen vertrokken Ex liet een spoor van tekorten achter en liet de historische afdeling van het museum verslonsen. Daarmee vervreemde hij een groot deel van de bevolking van het museum. Zijn opvolgster Pauline Terreehorst wil meer aandacht besteden aan de eigen collectie en een wat populairdere koers gaan varen. Dat lijkt me helemaal geen kwaad kunnen.
Op dit moment zijn er trouwens twee aardige tentoonstellingen in het museum: Franse passie, met aandacht voor de Franse schilderkunst uit de 19e eeuw in Nederlands bezit. Daarin veel werk uit de collectie van Baaren, die de kern vorm van het schilderijenbezit van het Centraal Museum.
Nog leuker vond ik de tentoonstelling over de situationistische internationale, een avantgardistische en maatschappijkritische stroming uit de jaren vijftig.
Volgens mij verdient Terreehorst wat meer krediet dan ze van de incrowd krijgt.
Pauline Terreehorst
Paulus Jansen 